Eerste dagen: zitten bij het zwembad in hotel sakamanga

En toen was ik ineens in Madagascar, het land waar ik al zo lang naartoe wilde. Gedurende de hele reis kon ik maar niet geloven dat het eindelijk zover was. Ik zou zometeen gewoon weer naar huis gaan, gewoon even naar schiphol en dan weer terug.

Het voelde dus niet alsof ik voor langere tijd afscheid ging nemen van mijn ouders en mn vriend, maar toch was het afscheid wel moeilijk. Nog een laatste knuffel, een laatste keer zwaaien en dan door de douane. Ik besefte me meteen dat ik veel meer ervaring heb met reizen in vergelijking met de vorige keer dat ik naar een ver land vertrok. Toen ik in de zomer van 2017 naar Brazilië ging vond ik de douane nog best wel eng. Maar inmiddels ben ik al zo vaak naar Dublin gevlogen om mn vriend daar te bezoeken, dat het deze keer meer voelde als een routineklusje. 

Eerst ben ik met KLM naar Parijs gevlogen, om daar over te stappen op het directe vliegtuig naar Antananarivo (ook wel Tana). Ik zou eerst de hele reis in mn eentje maken, maar een week geleden kwamen een medestudent en ik erachter dat we precies dezelfde vlucht hadden geboekt vanaf Parijs. Dat was in eerste instantie leuk omdat het gezelliger was, maar toen we in Tana aankamen merkte ik dat ik het ook heel fijn vond voor een gevoel van veiligheid.

Het vliegveld van Tana was een grote brij van bureaucratie. Eerst hebben we een uur in de rij gestaan om onze visa te laten checken, toen moesten we nog een zelftest doen, die betalen, en dan weer in de rij staan om de uitslag te krijgen. Wat was ik ontzettend moe, want het was inmiddels al voorbij middernacht, terwijl ik die ochtend om 3 uur was opgestaan! 

Toen we uit het vliegveld kwamen had ik wel een beetje een eng momentje. Ik had in de rij wachtend op mijn visum gehoord dat je niet je koffer moest geven aan iemand, omdat ze er dan dingen uit kunnen stelen. Maar toen we naar onze taxi liepen was er een grote menigte mannen die allemaal mijn koffer aan wilden nemen en die ik zowat van me af moest slaan. Toen we in de taxi zaten was het gelukkig een stuk rustiger, en we zijn helemaal veilig bij het hotel aangekomen.

En het hotel! Het is echt prachtig. Michael en ik zouden eerst in aparte hotelkamers zitten, maar sinds eergisteren is de verplichte 2-daagse quarantaine opgeheven (wat een timing!). Nu hebben we samen een heel mooi appartement. Het heeft twee slaapkamers, ik heb een soort hemelbed, en overal staat prachtige afrikaanse kunst. Bij het appartement is een grote binnentuin met een zwembad en een restaurant, en daar zit ik nu te schrijven.

Er loopt hier een Vasa Parrot rond die af en toe leuke geluidjes maakt, een soort fazant die bij ons kwam zitten toen we gingen lunchen en een superschattige kitten die naar je toe komt als je hem roept. In de bomen van de binnentuin zitten kleine feloranje vogeltjes en ik ben nu al zo blij met alle beesten en planten die ik zie, laat staan als we maandag naar het tropisch regenwoud gaan! Verder is het heerlijk weer maar niet te warm, het zonnetje schijnt en alle mensen in het hotel zijn aardig. Voor het eerst durf ik het echt te geloven: ik ben in Madagascar!