Dagen in Tana en de reis daarna

Wauw, het is alweer anderhalve week geleden sinds ik aankwam in het tropisch regenwoud, twee weken sinds ik landde in Madagascar! De vorige keer dat ik schreef zat ik nog bij een zwembad in Antananarivo (Tana), rustig van de reis te genieten. Dit was ook direct een van de laatste keren dat ik rust kreeg, daarna werd het een aaneenschakeling van activiteiten.  Gelukkig is het nu paasweekend, dus het is lekker rustig en ik heb eindelijk tijd om me een beetje te herpakken.

Bureaucratie en corruptie

In totaal zijn we vier dagen in Tana geweest. Dit zouden eerst maar twee dagen zijn, maar we hadden niet gerekend op en enorme hoeveelheid bureaucratie in Madagascar. Voordat we namelijk naar Centre ValBio konden moest Michael zijn extended visa regelen. Ik hoefde dat gelukkig niet, en dat zit zo. Een standaard toeristenvisum voor Madagascar is 60 dagen lang. Als je langer wil blijven zijn er twee opties. Óf je vraagt een langer visum aan, óf je gaat het land even uit en komt weer terug om een nieuw visum te kopen. Ik heb gekozen voor de tweede optie, en ik ga eind mei een hele week naar Mauritius, waar mijn vriend me komt opzoeken. Hierna ga ik dus weer terug naar Madagascar voor de rest van mijn stage.  

Michael heeft besloten om een extended visa aan te vragen. Dit leek een goede keus, maar hij had niet gerekend op de hoeveelheid papierwerk die daarvoor nodig was. Eerst moesten er formulieren worden ingevuld over waarom Michael langer wilde blijven, waarbij ook een onderzoekspermit nodig was. En dat was ook nog lastig, want die onderzoekspermit was dus nog niet binnen. De ingevulde formulieren moesten worden opgestuurd naar het ministerie om goedgekeurd te worden. Dit proces kon een paar dagen duren, wat tijd is die we niet hadden. Bovendien moesten we ook het hotel betalen die dagen. Daarom werd dat de eerste keer dat we te maken kregen met de bribe-cultuur in Madagascar. Er is erg veel corruptie, en als je geld hebt kun je dingen sneller gedaan krijgen, maar dit is volledig normaal. Dus heeft Michael extra geld betaalt om de formulieren de volgende dag al verwerkt te hebben.

De formulieren waren dus gelukkig de dag erna al goedgekeurd, en toen moest hij een foto gaan laten maken bij het ministerie. Het visum zelf kostte 600 dollar. Ik hoefde die dus gelukkig niet te betalen, maar er waren wel een hele hoop andere kosten waar ik niet op gerekend had, zoals voor vervoer naar het onderzoekscentrum of aan de univeristeit van Tana. En wat ook interessant was is dat het allemaal in Malagassische ariary betaald moest worden. 1 euro is ongeveer 4000 ariary, in briefjes van 10.000 en 20.000. Een normaal bedrag in euros is dus een obscene hoeveelheid geld in ariary, met grote stapels briefjes. En die konden we niet zomaar uit de pinautomaat halen. Dit was daarom onze tweede interactie met de corruptie in Madagascar, want het was heel normaal dat we een man van de zwarte markt uitnodigden om dollars naar ariary om te wisselen. Even waren we allebei kort miljonairs in ariary, ik vond het erg grappig.

Uiteindelijk konden we dus pas na vier dagen naar Ranomafana national park vertrekken. We hebben het die dagen, tussen al het papierwerk door, wel enorm naar ons zin gehad. Ik heb wat souvenirs gekocht en Michael een heleboel fruit van de markt. Tana is een drukke stad met erg veel mensen, en ook erg veel vervuiling. Op een van de dagen waren we bijvoorbeeld buiten tijdens spitsuur, en toen was ademhalen heel moeilijk. Maar de lokale bevolking leek daar totaal geen last van te hebben.

De reis naar Ranomafana

Uiteindelijk zijn we woensdagochtend 5:30 vertrokken uit Tana, onderweg naar Centre ValBio. Het was 12 uur rijden over slechte wegen, maar gelukkig hadden we een fijn busje en een geweldige chauffeur die alle gaten in de weg netjes ontweek. Madagascar is een best arm land met slechte infrastructuur. Langs de wegen waren kleine dorpjes met gezellige markten. Eén keer onderweg ben ik naar de wc geweest, en dat was een gat in de grond. Het landschap was, op de weg waar wij reden, redelijk eentonig. Veel rijstvelden en agricultuur, veel kippen en veel zebu. Zebu zijn een soort koeien die heel goed aangepast zijn tegen de droogte, en die hier overal gehouden en gegeten worden. De zebu worden gefokt op het platteland en moeten dan met de boeren wekenlang lopen onderweg naar Tana, waar ze geslacht worden. Onderweg zijn we daarom heel veel zebu op de weg tegengekomen, die allemaal onderweg waren naar Tana.  

Tegen het einde van de dag, toen ik helemaal klaar was met heen en weer geschud te worden over de slechte wegen, begonnen de rijstvelden te veranderen in kleine groepjes bomen. En de lucht werd ook steeds vochtiger. Daarvoor was het landschap vooral heel droog, en ik kon me nauwelijks voorstellen dat er hier ergens een tropisch regenwoud was. En Madagascar ligt redelijk ver van de evenaar, dus eigenlijk is de aanwezigheid van tropisch regenwoud vrij bijzonder. Dat zit zo: van noord naar zuid Madagascar loopt een lange bergketen. Alle regen die boven Madagascar komt botst tegen die bergketen aan en slaat neer. Dat betekend dat het ten oosten van de bergketen heel vochtig is, en ten westen heel droog. En door deze bergketen kan het tropisch regenwoud, dat zich helemaal uitstrekt van noord naar zuid, ontstaan.

Om bij het regenwoud te komen moesten we dus eerst de bergketen oversteken, met veel prachtige uitzichten over het landschap. Michael heeft veel foto’s gemaakt met zijn mobiel, ikzelf was gewoon vooral moe en heb hele stukken van de reis geslapen. Langzaam werden de groepjes bomen groter, en de planten groener. Tot we eindelijk echt langs een bos aan het rijden waren. Het was al donker toen we aankwamen bij het onderzoekscentrum, centre ValBio.

En dat is waar ik nu alweer anderhalve week verblijf. Het voelt veel langer dan dat, alsof ik hier al maanden ben. Ik heb al veel dingen meegemaakt, veel lemuren gezien en veldwerk gedaan. Maar daar zal ik de volgende keer over vertellen!

(photos courtesy to Michael Bliss)